[1] ــ سوره محمّد (صلى الله عليه وآله) آيه 7.

[2] ــ سوره شورى آيه 23.

[3] ــ بحارالانوار: ج1 ص151 حديث131.

[4] ــ بحارالانوار: ج26 ص274 حديث17.

[5] ــ رجوع شود به بحارالانوار: ج26 ص319 باب9.

[6] ــ سوره ابراهيم آيه 14.

[7] ــ سوره بقره آيه 286.

[8] ــ عوالى اللآلى:ج 2 ص 58 حديث 207

[9] ــ ترجمه:هيچ كس به حقيقت اطاعتى كه شايسته مقام خداوند است نمىرسد، گرچه سخت در بدست آوردن خشنودى خداوند حريص باشد، و در اين راه آنچه مىتواند سعى و تلاش نمايد. ولى از حقوق واجب خداوند بر بندگانش اين است كه به اندازه قدرت و توانائى خود در خيرخواهى و نصيحت كوشش كنند، و در راه بر قرارى و اجراى حقّ در بين خودشان همكارى نمايند. ( نهج البلاغه فيض:خطبه 207 )

[10] ــ لازم به توضيح است كه متأسفانه در نسخه خطىّ موجود از مرحوم مؤلف; مطالب باب دوّم بيان نشده است. و فقط مطالب باب اوّل به رشته تحرير در آمده است.

[11] ــ محاسن:ج2 ص251 حديث473، بحارالانوار ج27 ص94 حديث54

[12] ــ تفسيرالإمام العسكرى (عليه السلام):ص43 ، بحارالانوار:ج27 ص96 ضمنحديث59.

[13] ــ امالى مفيد:ص33 حديث8 ، بحارالانوار:ج27 ص101 حديث64.

[14] ــ محاسن: ج1 ص25 حديث472، بحارالانوار: ج27 ص93 حديث53.

[15] ــ لآليالاخبار: ج4 ص318.

[16] ــ خصائص حسينيّه ص111 و 112.

[17] ــ بحار: ج10 ص295 حديث4.

[18] ــ كافى: ج1 ص171 و 172.

[19] ــ نهج البلاغه فيض: ضمن خطبه 108.

[20] ــ فوائد المشاهد ص 256.

[21] ــ عين الحيا: ص 379.